Na niewielkiej wysepce Faros stała niegdyś zabytkowa latarnia morska. Wybudowana ona została około 200 roku przed naszą erą. W starożytności uważano ja za cud świata, gdyż była duża i pięknie ukształtowana. Latarnia miała wysokość około 120 metrów. Zakończona była kopułą opartą na ośmiu kolumnach. Na samym szczycie latarni ustawiono posąg Posejdona. Wszystkie te fakty znane są z zapisków jednego z geografów i podróżników. Latarnia służyła przez wiele lat. Po zmroku zapalano tam ogień. Światło odbijane było przy pomocy metalowych luster i ułatwiało drogę żeglarzom, którzy znajdowali się o kilkadziesiąt kilometrów od latarni. Na skutek trzęsień ziemi najwyższa część latarni runęła już w II wieku. Kilkaset lat później dolną część latarni wykorzystano jako meczet. Latarnia morska ostatecznie zniknęła w 1480 roku. W niektórych językach, na przykład w języku hiszpańskim oraz w języku włoskim nazwa wysepki Faros stała się synonimem latarni morskiej. W języku rosyjskim stała się także synonimem słowa latarnia. Mimo tego, że latarni tam nie ma to Faros słynie właśnie z niej. Na miejscu latarni postanowiono utworzyć więc jakąś atrakcję dla turystów, tak by przyjeżdżali oni zobaczyć chociaż miejsce w którym niegdyś stała słynna latarnia. Obecnie w miejscu gdzie stała wybudowano i otwarto dla zwiedzających Muzeum Morskie. Replikę latarni, ale pomniejszoną można obejrzeć w Aleksandrii. Zrekonstruowaną latarnię można oglądać także w mieście Changsha w Chinach.